Charyzmat Wspólnoty

1. Bóg w gościnie, obietnica, pielgrzymowanie

Wspólnota Przymierza Rodzin „Mamre” pragnie nieustannie otwierać się na przychodzenie Boga, pragnie gościć Go u siebie na wzór Abrahama obozującego pod dębami Mamre (Rdz 18). Do charyzmatu Wspólnoty należy słuchanie Bożych obietnic i pielgrzymowanie według jego wskazówek. Wspólnota otwiera się na Boże prowadzenie przez codzienne zasłuchanie w Słowo Boże w liturgii i podczas lektury Pisma Św., a także przez przyjmowanie z wiarą słowa prorockiego, które dochodzi do niej przez charyzmatycznych proroków Kościoła i Wspólnoty. Owo poddawanie się wciąż Bożemu prowadzeniu jest istotna cechą Wspólnoty i określa charakter jej życia i działania. Szczególnym przeżyciem Bożego prowadzenia sę wspólnotowe rekolekcje (zob. Drogowskaz 10).
2. Rodzina Jezusa

Wspólnota ta jest wspólnotą uczniów Chrystusa, którzy pociągnięci łaską pozwalają się Chrystusowi zgromadzić w nową rodzinę Jezusa, zasłuchaną w Jego Słowo, gotową pełnić wolę Bożą według tego, co Pan powiedział: „Oto moja matka i moi bracia. Bo kto pełni wolę Bożą, ten mi jest bratem, siostrą i matką” (Mk 3,34n). Odpowiadając wiarą na wołanie Pana do wejścia z Nim w głębsze relacje, decydują się przystąpić do przymierza i wstępują na drogę wyznaczoną przez 12 Drogowskazów Wspólnoty.
3. W Bożej Opatrzności

Zjednoczeni przez łaskę chrztu jako dzieci Boże z rodziną Jezusa, wraz z Nim i w Nim stają wspólnie przed Ojcem niebieskim, aby wołać: „Ojcze nasz”. Porzucając poleganie na ziemskich zabezpieczeniach i szukając przede wszystkim królestwa Bożego w swym życiu wierzą, że będą doświadczać opieki i dobroci Ojca z nieba (por. Mt 6,25-34), który daje Ducha Świętego tym, którzy Go proszą (Łk 11,13).
4. Napełnieni darami

Modlą się w jednym Duchu i radują się, że nie brakuje im żadnego daru łaski, gdy oczekują objawienia się Pana Jezusa Chrystusa (por. 1 Kor 1,7). Jednocześnie starają się nosić brzemiona jeden drugiego i wspierać się wzajemnie, by wypełnić wolę Bożą w swym życiu (por. Ga 6,2), nawet gdyby była krzyżem (por. Łk 14,27). Ożywia ich pragnienie wkraczania na wąską drogę krzyża Chrystusowego, przez który mają zbawienie i śmiały przystęp do Ojca.
5. Budowanie zdrowego środowiska alternatywnego

Jako członkowie rodziny Jezusa przeżywają wzajemne relacje w nowy sposób, bo wzorują się na jedności Ojca i Syna w Duchu Świętym. Odkrywając źródło nowych uzdrowionych relacji, służą pomocą rodzinom, aby przyczyniać się do ich odnowy. Tworzą nie tylko rodzinę rodzin, ale budują właściwe środowisko wzrostu dla tych, którzy bądź nie mają własnych rodzin, bądź nie znajdują właściwej pomocy i wsparcia duchowego w swych rodzinach naturalnych, bądź pociągnięci łaską poświęcają naturalne więzi dla Jezusa i Jego królestwa pragnąc wzrastać w łasce i służyć bliźnim w takiej wspólnocie, która przez styl życia staje się dla świata znakiem wiecznego zbawienia (por. J 17,20-23).

 

6. Gościnność

Idąc za światłem słowa Bożego z Rdz 18, danego u początku istnienia Wspólnoty, starają się pielęgnować gościnność, przez którą „niektórzy, nie wiedząc, aniołom dali gościnę” (Hbr 13,2). Gościnność we Wspólnocie oznacza najpierw otwartość serca na Boga, jego łaskę i dary, a następnie otwartość na brata, „za którego też umarł Chrystus” (1 Kor 8,11), aby dzielić się z nim Bożymi darami, bo „więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu” (Dz 20,35). Do właściwego praktykowania gościnności względem braci i sióstr konieczna jest dojrzałość w wierze i umocnienie w niej oraz posiadanie samemu wewnętrznego bogactwa. Stąd najpierw należy się starać, aby „Chrystus zamieszkał przez wiarę w waszych sercach; abyście w miłości wkorzenieni i ugruntowani wraz ze wszystkimi świętymi zdołali ogarnąć duchem, czym jest Szerokość, Długość, Wysokość i Głębokość, i poznać miłość Chrystusa, przewyższającą wszelką wiedzę, abyście zostali napełnieni całą Pełnią Bożą” (Ef 3,16-19).

 

7. Wyzwoleni do nowego życia w Duchu Świętym

Realizacja celu istnienia Wspólnoty i jej zadań statutowych domaga się odpowiedniego sposobu życia, który musi zakładać prawdę o człowieku zranionym przez grzech i zagrożonym przez diabła, ale odkupionym przez Chrystusa i powołanym do świętości na wzór wcielonego Syna Bożego, który nauczył się posłuszeństwa przez to, co wycierpiał (por. Hbr 5,8). Zatem ideałem życia jest Chrystus – wzór „nowego stworzenia”.

Warunkiem upodobnienia się do Niego jest życie na co dzień w stanie łaski uświęcającej i wpatrywanie się w Chrystusa, aby za sprawą Ducha Pańskiego coraz bardziej odbijać w sobie jak w zwierciadle Jego obraz i jaśnieć blaskiem jego piękna (por. 2 Kor 3,18).

 

8. Duchowy wzrost przez modlitwę i sakramenty

Wewnętrzna przemiana człowieka następuje przez wysiłek pomnażania w sobie łaski i praktykowania cnót. Pozornie niedościgniony przykład Chrystusa jest możliwy do naśladowania wtedy, gdy wierzący odkryje w Ewangelii o Jego królestwie swój największy „skarb” i „drogocenną perłę” (por. Mt 13,44-46), dla których jest w stanie poświęcić wszystko. Fascynacja Chrystusem i Jego królestwem sprawia, że Jego brzemię jest lekkie i jarzmo jest słodkie (por. Mt 11,28-30). Modlitwa myślna inspirowana Ewangelię, inspirowana przez Ducha Świętego otwiera przed wierzącym nowe horyzonty i prowadzi do poznania tego, „czego ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć, jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują” (1 Kor 2,9).

Zaangażowane i systematyczne uczestnictwo w sakramentach świętych daje udział w Misterium Chrystusa i bez niego nie jest możliwy wzrost w życiu duchowym. Rodzina Jezusa gromadzi się przy stole eucharystycznym, z którego Ojciec niebieski karmi swoje dzieci Ciałem i Krwią swego Syna, pokarmem na życie wieczne (por. J 6,35-58). Na tę ucztę, która jest zadatkiem uczty na godach Baranka w niebie, nie można wejść inaczej jak tylko wykąpany i w stroju weselnym, którym zostajemy przyodziani na chrzcie świętym i w sakramencie pokuty i pojednania, bo Pan powiedział: „Jeśli cię nie umyję, nie będziesz miał udziału ze Mną” (J 13,8). Troska o piękno ogrodu duszy (Św. Teresa z Avila) przynagla do regularnego korzystania z kierownictwa duchowego u kapłanów.

 

9. Posługa darami w służbie budowania Kościoła

Udział w sakramentach i w innych darach Bożych jednoczy wierzących, którzy przez służbę i wzajemne obdarowywanie się budują Kościół. Wzajemna posługa darami od Boga (głównie charyzmatami) jest istotnym rysem duchowości Wspólnoty i ważnym czynnikiem ożywiającym jej życie, ponieważ staje się okazją do przeżywania również poza sakramentalnego doświadczenia obecności Boga, który przemawia przez proroków, i Jego mocy uwalniającej i uzdrawiającej, przemieniającej słabego człowieka.

Członkowie Wspólnoty nie tylko stają osobiście przed Bogiem na indywidualnej modlitwie serca, ale także praktykują modlitwę wspólną i wstawienniczą za braci, która jest okazją do służby i okazywania sobie miłości. Codzienna modlitwa (przynajmniej wieczorna) w rodzinach i w innych grupach lub indywidualna modlitwa w jedności ze Wspólnotą i za nią jest wyrazem wiary żywej w Ojca chwały, który daje nam Maryję za naszą Matkę.

 

10. Maryja Matką i wzorem ewangelizatora

Maryja, nasza Matka, jest wzorem wiary wprowadzanej w czyn i prowadzącej do owocowania dzieł ewangelizacji z mocą Ducha Świętego. Członkowie Wspólnoty wierzą, że codzienne zasłuchanie w Słowo Boże, odpowiadanie na nie Maryjnym „Oby mi się stało według Twego Słowa” (Łk 1,38), wprowadzanie go w czyn, musi zaowocować nie tylko wzrostem królestwa Bożego w duszy, ale także przemianą świata na wzór ewangelicznego zaczynu, a także zrodzeniem do wiary innych.
11. Świadectwo nowego życia w Duchu

Wspólnota gromadząca się wspólnie przed Panem, napełniana radością Ducha Świętego, świecąca przykładem jak światło na świeczniku, jako cząstka Kościoła katolickiego jest „małą trzódką”, której spodobało się Ojcu niebieskiemu dać królestwo. Stanowi ona w świecie społeczność alternatywną, żyjącą nową kulturą, pełniącą rolę znaku ludu Bożego końca czasu. Członkowie Wspólnoty stają się „listem Chrystusowym” zapisanym przez Ducha Świętego, który można czytać i rozpoznawać obecność Boga, który dał wierzącym taką „moc, aby się stali dziećmi Bożymi” (por. J 1,12). Czytelność tego znaku we Wspólnocie będzie świadczyć o wiernym naśladowaniu Chrystusa, czyli o wiernym wypełnianiu ideału Wspólnoty, wypracowanego w Kościele pierwotnym i zarysowanego na kartach Nowego Testamentu.
W szerszym rozumieniu
Charyzmat życia zakonnego, ruchów i wspólnot

Współcześnie bardzo mocno akcentuje się temat charyzmatów nie tylko w ruchu charyzmatycznym, ale również w innych środowiskach. W książce M. Augé “Carisma e Istituzione. Lo Spirito interroga i religiosi”, Roma 1983 (wykłady rzymskie u klaretynów) pojęcie charyzmat zostało odniesione do życia zakonnego, o ile ono jest specjalnym darem Ducha Świętego dla Kościoła w różnych formach życia zakonnego, o ile odpowiadają one różnym inspiracjom. Dekret Soborowy o odnowie życia zakonnego: “Perfectae caritatis”, daje normę: przystosowana odnowa życia zakonnego obejmuje ustawicznie powracającą do pierwotnego ducha ożywiającego instytuty i na wierności każdej rodziny zakonnej duchowi założyciela.

W słowniku posoborowym zaczęto nazywać wierność statutowi – charyzmatem. Każde zgromadzenie chce lepiej poznać charyzmat założyciela i żyć według niego. Wat. II we wspomnianym dokumencie używa dwóch fragmentów ze św. Pawła, które zawierają w oryginale greckim słowo charrisma. Tekst dekretu nie ma tego słowa bo cytuje Wulgatę: Rz 12, 6 – donationes, 1 Kor 12, 4 – gratia. Sobór odnosi do instytutów życia zakonnego wyrażenia, które św. Paweł odnosi do życia Kościoła charyzmatycznego. Te dwa teksty sprawiają, że słowo charyzmat z sensu osobistego przechodzi na sens wspólnotowy (zgromadzenia). Ta innowacja podchwycona przez zgromadzenia, dała im świadomość ich pozycji w Kościele.

W KPK z 1983 r. orientacja soborowa została zachowana. KPK używa Rz 12, 6 w odniesieniu do zgromadzeń, w których charyzmaty stanowią normę postępowania (por. też KKK 1175).

Zaczerpnięte ze str. www.mamre.pl